Nummer 3... zucht, wat is die mooi.
Het is dan wel geen kerstplaat, maar het brengt liefde en vrede op aarde. Na een dag werken in de auto stappen en dan zo'n nummer luisteren, hoe aangenaam en ontspannend kan het wel niet zijn? Voor mij werkt het in iedergeval. Fijn, beheerst, mooi.
Nog meer festival muziek!
Nummer vier. Van de enige cd die ik bijna letterlijk grijs heb gedraaid; Black Cherry van Goldfrapp.
Weinig bandjes zijn zo breed inzetbaar als Alison en de haren. Van de Black Cherry naar een langspeler als Seventh tree is een grote stap, toch wordt deze steeds zonder problemen gezet. Want ook A&E van Seventh tree is een pareltje.
Toch ga ik voor het oudere plaatje. Op drie;
De nummer 5 komt op naam van de band The Chalets. Komend uit Dublin. Of eigenlijk kwamend. De band bestaat zoals reeds eerder vermeld niet meer en is deels overgegaan naar Talulah does the Hula.
Het blijft een gegeven dat muziek van de genoemde band niet bepaald breedt gedragen worden. Ergens is dat ook niet zo erg, het blijft toch een beetje "mijn" bandje. Het gaat ondertussen zover dat de jacht op hun enigste cd zotte vormen aanneemt -de enige die ik had heb ik door een ongelukje in tweeen gebroken- Zelfs in Praag of welke vreemde stad ook; altijd even de muziekzaken nalopen.
Gelukkig wel alles in MP3 en op youtube staat ook veel. Van mijn favoriete nummer is echter welgeteld 1(!!) youtube filmpje te vinden. In matige kwaliteit ook nog.
Verder niets dan lof voor het onbekend, maar geweldige Red high heels!
Nummer 6 alweer. En alweer een festival bandje.
Of beter gezegd, een band.
Ik weet nog dat ik 2004 in de auto zat te luisteren naar een stukje pinkpop registratie. Al behoorlijk grote fan van Moloko, maar nog niet echt van het nummer Forever more. Eigenlijk omdat ik na 3 seconden altijd skipte omdat de eerste paar beats niet echt te bekoren zijn.
Pas tijdens dat stukje radio hoorde ik wat een geweldig nummer Forever more wel niet is. Een van de langste nummers in de lijst ook nog, extra lang genieten. Allemaal dankzij een middagje in de Citroen op de A1.
Vooral nummer negen was schijnbaar een knaller. Vermeldt op de facebook pagina, een record aantal bezoekers aan die post. Wat een feest.
Daarom verder met nummer 7
De band met de lekkerste drummer, The Whip. Komend uit Manchester bewijzen ze dat naast verschrikkelijke voetbalclubs er toch leuke bandjes kunnen onstaan in deze stad. Beste nummer is Trash. Het nummer duurt vanaf het album aanmerkelijk langer en is ook aanmerkelijk beter dan in de korte radio edit die ze op Youtube hebben gegooid.
Op acht de band die voor velen vooral bekend is van de EA Fifa 98 game. Song two. In Nederland is het met de bekendheid nooit veel verder gekomen dan dit nummer. In Engeland weten ze wel beter.
Met het nummer Parklife alsnog hoog in een Nederlandse chart. Vrolijk, erg vrolijk.
Je band vernoemen naar een beruchte Nieuw Zeelandse rechtzaat. Het gebeurd niet elke dag.
Talulah does the Hula vernoemde zichzelf naar een jong meisje die dezelfde naam kreeg met From Hawaii er nog aangeplakt.. Deze naam leverde het meisje zoveel aandacht op, dat uiteindelijk een rechtzaak haar ouders het gezag over haar deden verliezen.
TdtH bestaat uit exleden van The Chalets en Neosupervital. De eerste band legendarisch met hits als Red high heels, Feel the machine en nog enkele kneiters. Neosupervital is een voor mij onbekende band. Misschien ooit eens luisteren, maar alles op zijn tijd.
In de eerste singels die TdtH uitbracht was eigenlijk nooit het geluid van de vorige bands te beluiseren. Totdat begin dit jaar uit het niets Don't panic op het internet verscheen.
Heel heel fijn plaatje, zeker als je kijkt naar mijn last.fm pagina.. Soms moet je nummers vaak horen om ze leuk te gaan vinden, anderen vind je eerst heel fijn, maar na vaak horen worden ze toch minder. Don't panic heeft dat niet. Hoevaak je het ook draait; het blijft fijn! En zeg nou zelf, wat is er beter dan meisjes op rolschaatsen??!
De nummer tien dankt zijn notering aan het meest geniale optreden waar ik ooit geweest ben. Arcade Fire. Vanaf cd is het is het al geniaal, veel muziek, veel afwisseling en een zanger die bijna vals klinkt om het af te maken. Het valt als een magische puzzel goed in elkaar.
Live gaan ze nog een stapje verder. De muziekanten verwisselen geregeld van nummer, soms rouleren ze gewoon. En om te zeggen dat het daar fout gaat? In tegendeel, instrumentaal gaat het gewoon pefect door.
Er zijn twee nummer die er nog net iets bovenuit steken, Intervention, en deze plaat; Neighborhood #3 (Power Out) Niet over praten, gewoon luisteren!
Als ik mijn oude paspoort erbij pak sta ik er soms van te kijken waar ik overal al geweest bent. Misschien niet het meest bijzonder maar wel het meest bijgebleven zijn de bezoekjes aan New York.
Nog nooit heb ik meegemaakt dat zoveel vooroordelen werden bevestigd als daar. Politieagenten die donuts eten, met een koffiebeker in een bruin papiertje. De man op de hoek probeert zijn hotdogs of zijn krantjes te slijten. Geweldig om te zien, al is de VS in sommige opzichten wel een beetje té. Teveel onzinnig geweld, teveel Bush. Zo heeft iedereen wel zijn ideeen over het land van de gepretendeerde onbegrensde mogelijkheden.
Giet de VS in een muziekstuk en je krijgt ongetwijfeld For America van Red Box. Meer jaren tachtig dan dit nummer ga je het nooit meer krijgen (dúh)
Vreemde hoedjes, ditto kapsels en verschrikkelijke dansjes die de boel complementeren. Je zou verwachten dat deze mengelmoes zou vervallen in een ordinair nummer gezongen door bands als Culture Club of Cinderella. Niets van dit. Alles met elkaar vind ik het een heel fijn nummer waar ik echt vrolijk van kan worden.
Ik moet nu al zeggen dat de bijgevoegde clip anders klinkt dan de albumversie. De albumversie is nog beter.
Edit: Een andere versie; geschoten bij David Letterman (live!)
Het is een nummer die ik de ene dag rustig op 2 zou zetten een andere dag op plaats 30. Met het poldermodel in mijn achterhoofd op plaats 12 gezet.
Een nummer die ik volgens mijn last.fm account vaak op de pc afluister. Echter is deze plaat het fijnst om staand in de file, kei en kei hard het refrein mee te zingen. (sorry mede weggebruikers)
Filerijden is helemaal zo slecht nog niet!
De nummer 13 is samen met het nummer Lemonade van Cocorosie het rustigste nummer in de hele lijst.
Spinvis bewijst dat songteksten niet altijd heel diepgaand moeten zijn. Met hele simpele teksten zet Spinvis geregeld een meesterwerkje neer.
Ben ik fan van Spinvis? Nee. Ben ik fan van dit nummer? Zeker!
Dagen van gras, dagen van stro -is geen videoclip van gemaakt-
Met Death To Los Campesinos! het op een na bekendste bandje in de top 15 van de top Duizend. Ter verduidelijking, Death To Los Campesinos! is de naam van de plaat. Los Campesinos!, de naam van de band, overigens Boeren betekenend, klinkt Mexicaans, maar komt in werkelijkheid uit Cardiff in het regenachtige Wales.
De muziek is alles behalve dat. Vooral erg wild. De band maakt alleen muziek voor de fun, wat er ook duidelijk uit is te halen.
Waarom op 14? De andere Los Campesinos! staat een stuk lager in de lijst, deze plaat is denk ik het ultieme festival liedje. Het contrast tussen de leadsingers vind ik ook heerlijk.
De tijd is er wel, de zin is er wel. Alleen een doel ontbreekt af en toe.
Er toch wel achter dat het uberhaupt geen doel nodig heeft. Daarom lekker verder...
Een tweetal weken, zij het meer als grap, afgesproken om eerst met twee, daarna zelfs met zijn drieen ieder een eigen top1000 allertijden te maken. Met de bedoeling omdat binnen een week klaar te hebben.
Het is nogal wat werk, dus niemand is/was optijd klaar. Hoe kom je aan duizend nummer, heb je er eenmaal duizend ben je er nog een stapel vergeten. Hoe dan ook is het wel leuk om dan weer net die nummer te luisteren die je wel goed vindt, maar waar je jezelf nooit de tijd voor geeft. Omdat de nieuwe afspraak is dat het 1 oktober klaar moet zijn en ik dat eigenlijk al ben, tel ik de komende dagen af van 15 naar 1.
(misschien ook wel om de nummers 1000 tm 800 nog eens te rangschikken, maar dat niet verder vertellen hoor)
Hoe dan ook, de nummer vijftien is er eentje van de band A Ha. Vooral bekend door de wereldwijde hit Take on me, die ook onderaan in mijn lijst bungelt. Net zoals de plaat zelf deed in de Nederlandse charts, nr 74 was de hoogste notatie voor Summer moved on.
Het was ergens midden 2001 dat ik op de begrafenis was van een vader van een klasgenoot. Omdat ik toch redelijk wat begrafenissen al had meegemaakt deed het me eigenlijk niet zo heel veel. Totdat op de begraafplaats keihard dit nummer werd opgezet, ongeveer op het moment dat het begon te regenen.
Heel indrukwekkend, alsof alles zo bedoelt was, de regen, de zomer, het afscheid.
Indrukwekkend!
